06/21 - Zelfliefde & De Innerlijke Criticus
De angst niet goed genoeg te zijn ervaarde ik nadrukkelijk tijdens belangrijke gesprekken in mijn werk, presentaties, ontmoetingen met nieuwe mensen en in relaties.
Ik blokkeerde, vermeed bepaalde situaties of verdedigde mezelf woordelijk.
Na de afwijzing of afkeuring die volgde veroordeelde ik mezelf. Ik had het anders moeten doen of iets anders moeten zeggen. Hoe kon ik dat nu zo hebben gedaan?
Tegelijkertijd was er een soort berusting die voortkwam uit een gevoel van bevestiging na de afwijzing of afkeuring.
De bevestiging inderdaad niet goed genoeg te zijn was niet alleen een self-fulfilling prophecy, het gaf me ook permissie om een volgende keer meer in mijn comfortzone te blijven.
Mezelf niet voldoende op de voorgrond plaatsen binnen mijn professionele omgeving en bepaalde relaties niet aangaan óf wel aangaan en vervolgens onbewust saboteren.
Door deze angst niet te herkennen, erkennen en doorvoelen hield ik mezelf onbewust tegen. Ik stond niet in mijn kracht, leefde niet mijn potentieel en voelde geen diepe vervulling.
De kritische stem in mijn hoofd was in die momenten leidend.
Het zaadje voor deze Innerlijke Criticus wordt gepland tijdens het socialisatieproces in onze kindertijd.
We zijn sociale wezens en onze essentie is verbinding en liefde.
Als kind hebben we niet alleen liefde nodig gezien het onze essentie is, maar ook omdat we afhankelijk zijn van de mensen om ons heen om aan onze levensbehoeftes te voldoen.
Tijdens het socialisatieproces worden we geconditioneerd middels beoordeling, beloning, bestraffing, etc.
De conditionering vanuit onze buitenwereld nemen we intern over en vormt de basis voor de stem van de Innerlijke Criticus.
Deze criticus is gericht op controle over jou tbv het verkrijgen van bevestiging en goedkeuring van buitenaf. Het verwart goedkeuring en bevestiging met liefde.
Die liefde is echter voorwaardelijk. Het maakt namelijk onderscheid tussen goed en fout. Het goede wordt ingesloten en het foute uitgesloten.
Als kind krijgen we tijdens dit socialisatieproces geleerd welk gedrag wel en niet goed is.
Het verschil tussen je gedrag dat wordt afgewezen en het gevoel dat jij zelf wordt afgewezen (zie mijn artikel over schaduwwerk) wordt vaak niet of niet voldoende benadrukt door onze omgeving óf niet herkend door ons als kind.
(Hier laat ik nog even buiten beschouwing dat onze omgeving geregeld zelf niet het onderscheid herkent en erkent, omdat het inzicht ontbreekt in waar het gedrag een uiting van is.)
De angst niet goed genoeg te zijn en dus geen liefde te ontvangen of zelfs de overtuiging niet goed genoeg te zijn, wordt vervolgens in ons onderbewustzijn opgeslagen.
Wanneer die angst of overtuiging in het hier en nu door bepaalde situaties of woorden van anderen wordt aangeraakt, worden we getriggerd en komen daarmee samenhangende gedachten en emoties naar de oppervlakte.
De Innerlijke Criticus wordt geactiveerd, waarna negatieve gedachten, emoties en gevoelens van onzekerheid volgen.
Om deze emoties – de pijn en het verdriet van afkeuring en eenzaamheid – te vermijden en liefde en goedkeuring te ontvangen, passen we ons aan onze omgeving aan.
Hierdoor ga je voorbij aan je eigen grenzen en aan je authentieke behoeften en verlangens. Je kunt dan het gevoel hebben jezelf te verliezen.
Maar vaak zijn we er niet bewust van dat we uit verbinding met ons authentieke zelf staan en is er alleen bewustzijn op een gevoel van onrust, ongeluk of onbehagen.
Het kan ook zijn dat we ons niet bewust zijn van de Innerlijke Criticus. Deze is dan te herkennen aan een kritische houding naar anderen toe.
Hiertoe geldt de universele wet van zo binnen, zo buiten, zo onder, zo boven. Je buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld.
Leg je de lat hoog voor anderen, dan leg je de lat bewust of onbewust ook hoog voor jezelf. Ben je hard of veeleisend naar anderen, dan ben je het bewust of onbewust ook naar jezelf.
Er zijn drie pijlers om deze Innerlijke Criticus te transformeren naar een innerlijke stem die dienend aan je is:
- Committeren aan onvoorwaardelijke liefde voor jezelf (en daarmee ook voor anderen).
- Het verruimen van je zelfbewustzijn waarbij je de innerlijke criticus gaat waarnemen, begrijpen en doorzien, ipv je er onbewust mee identificeren waardoor het leidend over je is.
- Loslaten van (oude) onverwerkte emoties en imprints die samenhangen met angsten en belemmerende overtuigingen.
(Op deze laatste twee pijlers zal ik met een volgend artikel ingaan.)
Onvoorwaardelijke liefde betekent inclusiviteit, eenheid, acceptatie, omarmen, insluiten. Alles mag er zijn, zonder uitzondering.
Zelfliefde betekent dan ook dat je alle delen in/van jezelf insluit en omarmt.
Via het socialisatieproces van controle hebben we geleerd om bepaalde delen van onszelf te ontkennen, onderdrukken of verstoten.
Uit angst om niet goed genoeg gevonden te worden en dus geen liefde te ontvangen.
Dat leidt tot innerlijke verdeeldheid. Ook ga je zo uit verbinding met je authentieke zelf en daarmee uit ware verbinding met je buitenwereld.
Dat creëert een bepaalde innerlijke leegte en een gevoel van eenzaamheid.
Het committeren aan zelfliefde houdt in dat je een innerlijk proces aangaat, waarbij je jezelf op een dieper niveau leert begrijpen. Zonder jezelf te beoordelen of veroordelen.
Juist door het licht van je bewustzijn op alle (onbewuste) delen te laten schijnen, deze delen te herkennen, erkennen en omarmen (accepteren), kun je de delen die jou niet (langer) dienen loslaten.
Zo ervaar je ware zelfliefde, begrip en compassie en transformeert de stem van de Innerlijke Criticus.